Roest en verval hebben voor velen een negatieve connotatie, maar voor kunstenmaker Hans Van Hilst schuilt er juist schoonheid in. Oude liefde roest niet.
Waar anderen slechts aftakeling zien, begint voor Hans het echte avontuur. Verweerde, motorisch aangedreven vehikels – we hebben het over motor- en bromfietsen – die, naar hij zelf zegt, door sommigen smalend “roestbakken” worden genoemd, hebben hem altijd gefascineerd. Hun vergankelijkheid vormt de basis voor zijn kunst. Toch hield hij zich een tijdlang bewust afzijdig van deze “atmosferische machines”. Zijn liefde voor de natuur en het besef van de impact van vervuilende voertuigen op het milieu deden hem wat afstand nemen. Maar ook de praktische kant speelde mee: die voortdurend vuile handen van het sleutelen!
Een doorstart, Hans?
“Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een toevallige opruimactie – waarbij ik jarenlang verzameld oud ijzer recycleerde – bracht me weer op het vertrouwde pad. De uitdaging was duidelijk: hoe kon ik mijn passie voor nostalgische racevoertuigen verenigen met mijn ecologische principes? De oplossing lag in hergebruik en creativiteit. Door afgedankte materialen nieuw leven in te blazen, ontstond een collectie racemachines die herinneringen oproepen aan vervlogen tijden, zonder een extra belasting voor onze planeet te vormen. ‘Knutselen’ is daarbij een understatement; elk object is met zorg en vakmanschap gecreëerd.”
Kunstenmaker, filosoof, beiden of meer?
Hans maakt niets zonder een verhaal. Maatschappelijk, sociaal of ecologisch – met zijn nieuwbakken tentoonstelling is dit niet anders
“Vanaf het moment dat de eerste pioniers een motorblok onder een fietsframe hingen, ontstond de drang om de snelste te zijn. Scheuren door bochten, als eerste de finishlijn halen en eeuwige roem vergaren – of op z’n minst een fraaie lauwerkrans – het zit in de mens gebakken. Competitiedrang is zo oud als de mensheid zelf. Maar de tijden veranderen. Ronkende motoren zetten niet langer de toon; de decibels komen nu uit voetbaltempels. Net als deze moderne stadions zijn ook de racecircuits verworden tot megalomane projecten.
In schril contrast daarmee stonden de eerste racewedstrijden: rijdend over hobbelige wegen en gladde met pijnboomhout beklede circuits trotseerden de waaghalzen van weleer de dood om als eerste over de streep te komen. Toch moet ik realistisch blijven. Ook de racerij heeft zijn limieten bereikt. De benzinemotor staat op de nominatie om te verdwijnen en terecht, zou ik zelfs durven zeggen. Maar de alternatieven? De rijdende stofzuiger of de plastieken tafelmixer? Daar gaat mijn hart niet sneller van kloppen. Geef mij maar de vergane glorie: machines die niet alleen snel waren, maar ook een lust voor het oog.”
Geen gebrul, maar wel hetzelfde effect
Uniek en gratis: het klinkt tegenstrijdig, maar dat is het niet bij ATELIER RECUP. Een expo waar u zich kunt vergapen aan de schoonheid van deze historisch ogende machines. Dit met een knipoog van Hans, die meegeeft dat hij: “enkel gebruikmakend van allerhande oude rotzooi het motto ‘niets is meer wat het lijkt’ alle eer aandoet.”
The Faboulus Artistic Circus, ATELIER RECUP, proudly presents:
The history of motorcycle racing in a nutshell.
The urge for speed, oftewel ik wil de rapste hebben/zijn!
Oude Veldstraat 38, 9080 Lochristi
Te bewonderen op:
Zondag 6 april van 14u tot 17u
Zondag 13 april van 14u tot 17u
Zondag 11 mei van 14u tot 17u
Atelier in beeld op zaterdag en zondag 17 en 18 mei
Zondag 25 mei van 14u tot 17u
