Dikwijls bleek uit het verleden dat op zo’n vrijgekomen locatie een nieuwe woonwijk uit de grond werd gestampt. Of dat het weer akkerland werd, zoals het ooit was.
Wat de beweegredenen ook zijn, het blijft wennen wanneer je zo’n glazen of plastieken megaserre ziet ontmantelen. Eens het glas verdwijnt, komen de ribben bloot te liggen en lijkt de einder een rendez-vous te hebben met de begane grond. Veel passanten zullen het nooit anders gekend hebben; anderen reden er al decennialang voorbij. En dan merk je tijdens het passeren plots dat er iets niet klopt aan het vertrouwde beeld. Ze prutsen aan het “ansicht” van Lochristi. Voor een buitenstaander die de knooppuntenroute Bloemenroute volgt, kan het best ontgoochelend zijn om door een glazen landschap te tuffen. Maar wij, Lochristinaren, weten dat de echte schoonheid vanbinnen zit!
