Laten we Waze even buiten beschouwing laten en ons louter baseren op fysieke bakens: gebouwen, een kromme eik, of de kronkels in het landschap.
Wanneer ik de afslag van de R4 neem in Oostakker en richting Lochristi rijd, denk ik weleens dat mijn vader zaliger vandaag nooit meer thuis zou geraken zonder hulp. De zesde straat links of rechts is intussen de achtste of negende geworden, en de uitgesproken scheve gevel die je als een soort baken uitnodigde om af te slaan, is vervangen door een blokkendoos die net zo steriel oogt als zovele andere op de straathoeken. Hier en daar staat nog een stukje patrimonium overeind: een kerktoren, een zogenaamd “kasteeltje” of een herenhuis dat op het nippertje ontsnapte aan de zucht naar maximale ontwikkeling. Het zijn stille getuigen van een verleden dat steeds moeilijker te herkennen valt. Om het risico te vermijden dat ik het etiket “nostalgicus” opgespeld krijg, laat ik Wim Sonneveld het liever voor me zeggen: “Het dorp is nu gemoderniseerd / en nou zijn ze op de goede weg / want ziet, hoe rijk het leven is…” Maar iedere weldenkende mens weet dat herinneringen vooral leveranciers zijn van bijgekleurde beelden. Niets is valser dan pastorale schilderijtjes die ons een wereld tonen die in werkelijkheid nooit heeft bestaan. Of we de wereld van vandaag, morgen ook mooier zullen vinden? Dat valt nog even af te wachten.